Hij moet dood zijn, onze buurtzwerver, ik kan me niet herinneren wanneer ik hem voor het laatst heb gezien. We noemden hem ‘Opa Bakkebaard’, een naam die de leidsters van de crèche van onze kinderen hem hadden gegeven. Hij woonde met al zijn bezittingen onder een afdakje van de Thomaskerk in de Prinses Irenestraat. Overdag scharrelde hij stilletjes door de Beethovenstraat. Ik zag hem vaak de prullenbakken bij de tramhalte tegenover mij inspecteren. Soms zag ik hem ook op een muurtje zitten terwijl hij NRC Handelsblad las, met een gedateerde bril op zijn neus. Die krant kreeg hij waarschijnlijk van de koster van de kerk. Een zwerver die de actualiteit volgt, dat maakte nieuwsgierig naar zijn achtergrond. Maar ik heb hem nooit aangesproken, daarvoor oogde hij te onbenaderbaar. Gek was hij zeker niet, en ook niet verslaafd aan drank of drugs.
Op zeker moment legde de crèche een speeltuintje aan, vlak bij het onderkomen van Opa Bakkebaard. Zo leerde hij alle kinderen van naam kennen. “Dag Mirjam”, zei hij een keer tot mijn verbazing tegen mijn dochter toen we hem passeerden in de Beethovenstraat. Ze keek er niet van op, Opa Bakkebaard hoorde bij haar leefwereld.
Een buurtgenoot bedacht dat deze goed geïntegreerde zwerver een gevaar vormde voor de crèchekinderen in dat speeltuintje en diende een klacht in bij het toen net gevormde stadsdeel Zuideramstel. Tegenwerpingen van de koster en de crècheleidsters dat de man geen vlieg kwaad deed, mochten niet baten. Op een dag werd de hut van Opa Bakkebaard afgebroken. Hij moest ontdaan toezien hoe zijn bezittingen in een vuilniswagen werden gegooid. Waar hij daarna zijn nachten doorbracht weet ik niet, maar die plek was kennelijk onveilig want hij zeulde nu al zijn spullen met zich mee in een boodschappenkarretje. Overdag zag ik hem soms zitten in de vensterbank van de Albert Heijn in de Gerrit van der Veenstraat, samen met andere zwervers. En nu is die vensterbank al heel lang leeg. De zwerver op de foto is niet Opa Bakkebaard
Geen opmerkingen:
Een reactie posten